بلاژویچ به من لباس هم نداد! - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران، در این گفت و گو که خاطره بازی با عکس های قدیمی است، او خاطراتی شیرین را بازگو می کند. از ماجرای جدایی از تیم ملی در زمان مربیگری علی پروین تا ماجرای جدایی اش از تیم بلاژویچ.

با بلاژ دست دادم

در دوره آقای بلاژویچ ما خیلی محبت آمیز جدا شدیم. به نظر خود من به آقای بلاژویچ گفته بودند که شماره 11 تیم ملی شر درست می کند. به نظرم تصویر بدی از من در ذهن او ساخته بودند. وقتی روز اول شماره ها را بین همه تقسیم کردند، 11 را دادند به رحمان رضایی. یادم هست آن روز حتی لباس هم به من ندادند.

بلاژویچ گفت برایت لباس می دوزیم که من گفتم لباس خودم را می خواهم. همان روز بازی داشتیم با تیم علم و صنعت. من نیمه دوم بازی کردم. بعد از شام به آقای چلنگر گفتم که صحبتی با بلاژ دارم. به ایشان گفتم می خواهم بروم که گفت نه تو باید بمانی و دست آخر وقتی دید تصمیم گرفته ام، دست داد و برایم آرزوی موفقیت کرد.

یعنی ما محبت آمیز جدا شدیم. بعدها خیلی ها پادرمیانی کردند مشکل حل شود ولی کلا بلاژویچ از من ذهنیت داشت و چیزهای خوبی به او نگفته بودند. این شد که نشد برگردم.

با علی هم اتاق بودیم

این هم که تمرین تیم ملی است. درباره من و علی دایی کلا زیاد داستان می ساختند که مشکل داریم ولی اتفاقا ما همیشه هم اتاق بودیم. رابطه خوبی هم داشتیم. این عکس مربوط به دوران آقای برانکوست. ایشان هم کلا درباره من ذهنیت خوبی نداشت. نمی دانم، شاید از من خوشش نمی آمد. سال 82 که بهترین بازیکن لیگ شدم، جایی در لیست تیم ملی نداشتم. رسانه ها خیلی فشار آوردند که باید خداداد دعوت شود.

در نهایت من و وحید هاشمیان با هم به تیم ملی برگشتیم. برانکو به نظرم من را اجباری دعوت کرد. یکی از خاطره انگیزترین اتفاقات در آن زمان بازی با قطر بود در مرحله اول مقدماتی. مساوی هم می کردیم حذف می شدیم که من دقیقه 86 به زمین رفتم و یک پاس دادم که وحید آن را تبدیل به گل کرد و به مرحله بعدی رفتیم.

به علی آقا گفتم بروم

خیلی ها می پرسند چرا وقتی علی آقا من را دعوت کرد تیم ملی، نماندم و از اردو رفتم. داستان داشت. من و علی آقا با هم نشستیم و من به ایشان گفتم در حد و اندازه بازیکنان دیگر نیستم. کلی مهاجم خوب در تیم ملی داشتیم. از فرشاد پیوس تا مرفاوی و... به علی آقا گفتم با حضور این مهاجم ها اگر اجازه بدهید من برم.

علی آقا به من گفت بچه نرو. گفتم می روم و یک روز برمی گردم. البته از رفتار من برداشت اشتباه شد. من فقط شرایط را دیدم و رفتم اما 4 سال دعوت نشدم و یکسری بحث راه انداختند که خداداد برای پیراهن تیم ملی ارزش قائل نیست. در حالی که اینطور نبود.

آمریکا گفته بود خداداد باشد

آقای جلال طالبی. راستش بعد از جام جهانی 98 بود که آقای پورحیدری سرمربی تیم ملی شدند و من را برای یک بازی محبت آمیز دعوت کردند تیم ملی. بعد از آن هم 20 ماه دعوت نشدم. حرف های عجیبی می زدند که مثلا خداداد با دمپایی یا شلوارک به لابی هتل آمده! همه اش بهانه بود. فقط می خواستند من را کنار بگذارند و دنبال بهانه بودند. این هم بهانه ای شد برای آقایان. بعد رسیدیم به بازی محبت آمیز ایران و آمریکا. قرار شد تیم ملی به آنجا سفر کند. یکهو یاد من افتادند. آقای طالبی هم برگشته بود تیم ملی. نگو فدراسیون فوتبال آمریکا گفته بود خداداد عزیزی باید جزو دعوت شده ها باشد. این شد که من را دعوت کردند.

بعد از جام ملت های 96

پدرم. نوکر او هستم و دوستش دارم. این عکس مربوط به بعد از جام ملت های 96 است که سوم شدیم. من سال 69 مادرم را از دست دادم. آنموقع زندگی سختی داشتیم. تازه فوتبالم داشت جان می گرفت که مادرم را از دست دادم و ای کاش او هنوز کنارم بود. پدرم ابتدا موافق فوتبال نبود ولی وقتی دید دارم پول در می آورم، مخالفت نکرد. این تصویر در روزی گرفته شد که خاطرات زیادی دارم. در فرودگاه همه منتظر ما بودند. یادم هست مردم پدرم را روی دستشان بلند کرده بودند. کلی از او تشکر کردند. یادش بخیر.

مدل شدیم

یادش بخیر. این عکس برای بیست و دو سه سال قبل است. آن روز را یادم هست. این لباس ها را تازه برای تیم ملی زده بودند. لباس های یکدست سفید و یکدست سبز بود. علی سفید پوشید، من هم سبز. قرار بود چند ماه بعد به جام جهانی فرانسه برویم. تازه تیم ملی داشت صاحب لباس های یکدست می شد. یادم هست که آن روز کلی خبرنگار و عکاس هم آمده بودند. این عکس را هم یکی از دوستان زحمتکش شما گرفت. من و علی دایی یکجورهایی مدل شده بودیم.

می خواستم فوتبال بازی کنم

بعد از جام ملت های 96 که سوم شدیم. خب من در آن مسابقات به عنوان بهترین بازیکن انتخاب شدم. هر بازیکنی هم که در جام ملت ها بهترین می شود، چنین عنوانی را به دست می آورد. راستش را بگویم خودم فکر نمی کردم این جایزه به من برسد. تازه اول فوتبالم بود. به این چیزها فکر نمی کردم. فقط می خواستم به زمین بروم و فوتبال بازی کنم. این جایزه را مدیون آقای مایلی کهن و همینطور همبازیانم بودم. آنها به من کمک زیادی کردند.

iranpixfa.ir: ایران عکس | مجله ایران گردی، صنعت گردشگری و مسافرتی ایران

genarena.ir: مجله آرنا، وبلاگ تفریحی، سرگرمی و خبری

fixfun.ir: مجله سرگرمی | مجله تفریحی، سرگرمی و مسافرتی